Плагијаторството е жешка тема овие денови и модните познавачи се обидуваат да го потенцираат тоа. Сега во модниот бизнис се разгледува многу важното прашање – од која точка референците од работата на друг дизајнер ја загрозуваат интелектуалната сопственост. Зошто едно е да се биде инспириран од дизајнот на некој друг, а сосем нешто друго тој бесрамно да се копира.
Во изминативе неколку години ова станува водечко морално прашање во модниот свет. Во изминативе декади имавме можност да се изнагледаме облека во сите можни инкарнации, па сега се потешко станува да се испродуцира нешто ново и иновативно. Всушност, сите дизајни во помала или поголема мера се референцијални на некој начин, а дизајнерската инспирација преиспитана низ сопствената визура честопати може да внесе препрочитување и да вметне нова тежина и свежина на постоечкиот изглед. Во овој свет на постмодерен колаж на мимикрии кога модните кругови стануваат се пократки, а модерниот медиум овозможува веднаш во истиот миг насегаде низ светот пристап во светот на модата, станува тешко дури и за самите дизајнери да раздвојат што е, а што не е инспирација која вистински доаѓа од нив самите, или е попатно собрана од некаде во нивните умови од кога ја виделе работата на некој друг. Од друга страна пак, очигледно е дека дури и во најдрските случаи на потполна кражба има многу малку консеквенси за сторителот. Збунувачки брзиот чекор на модата и високите трошоци во превземање на легална акција им ја отежнува можноста на дизајнерите да го стопираат неавторизираното дуплирање на нивната дизајнерска работа кај масите, и сè додека е очигледно дека легалниот процес би траел далеку подолго од модната сезона, нема да може да се случи навреме да се спречат плагијатите.
Па сепак , иако е модата сурово и исцрпувачко поле на борба каде бескрупулозноста е природна состојба, на крајот вистинските креативци добро знаат дека не постои вистиннски супститут за единствената лична сатисфакција од убавината на излачувањето на сопствената креативна мисла.
Нема коментари