Утре, 26 мај, со почеток во 17.30 часот, во Артиљери, Арсенале ќе биде отворен Македонскиот павиљон на 16. издание на Венециското биенале на архитектура 2016. Темата, насловот на Биеналето на архитектура е „Известувања од фронтот“. Куратор на 16. издание на Биеналето е Алехандро Аравена, а претседател е Паоло Барата.
Како одговор на темата на Биеналето, Македонија се претставува со проектот на архитектите и автори „Стоун дизајн“, „Ничија земја“ (инсталација-објект). Куратор на проектот е Стојан Павлески, автори на проектот се Стојан Павлески, Иван Симеонов, Љупчо Тасевски, Ѓорги Радовановиќ, комесар на проектот е д-р Иванка Апостолова, соработници на проектот се Влатко Чавкоски, Натали Павлеска, Ристо Кокалановски, советници на делото се Јован Шумковски и Станко Павлески. Уредници на македонскиот каталог на „Ничија земја“ се д-р Иванка Апостолова и Стојан Павлески, дизајнот на каталогот и постерот е на Футура 2/2, автор на фотографиите од делото е Станко Неделковски, автор на насловната фотографија на постерот е Милчо Манчевски.
Покровител на Македонскиот павиљон е Министерството за култура на РМ, спонзори на делото се Младински културен центар-Скопје, Хотел Солун, Фондација Илија Камчев, Пелистерка, Усјепор, Завар дизајн, Тиквеш Македонија, Навико, Неотел, Сариг, Оикос, Скопје Сити Мол, Раде Кочар, Футура 2/2, Стар Систем, Комерцијална банка, Гама и други. Организатори на делото се „Стоун дизајн“ од Скопје.
Отворањето на Павиљоните во периодот од 25, 26 и 27 мај, претставува привју на Биеналето за оценување на делата за награди. Официјалното отворање за публика ќе биде на 28 мај, а биеналето трае до 27 ноември, 2016. Локации на Биеналето се Џардинери (локација на најстарите национални павиљони вклучувајќи го и централниот павиљон на меѓународната изложба), Арсенале (стар воен локалитет во кој се наоѓа и Артиљери во кој е лоциран Македонскиот павиљон) и разни градски локации (улици, згради, плоштади …).
Teкстот на кураторот и автор Стојан Павлески:
Односот помеѓу „јавното“ и „приватното“, меѓу „катафатичкиот“ и „апофатичкиот“ простор е утробата на „Ничија Земја“. Неговиот примарен фокус е структуралната перихореза, корелацијата и контрапунктирањето на искривените но алузивни „иконични“ урбани монументи и авторските созданија составени од субјективни реалности, фрагментрираност и дематеријализирани микро локации, географии и мулитикултурни истражувања на формата и волуменот. Суптилната игра на интерархитектуралните еха и алузии нè намамуваат да гидијагностицираме невротичностите на нашата култура преку архитектонски криптограми на фантазмогоричниот „отворен град“ создаден од есхатолошкиот архитектонски извик/загатка за можноста на liberté, égalité, fraternité in toto.
Набљудувачот, влегувајќи во тунелот низ илуминираната „задна врата“ е конфонтиран со слики и симболи на големите човечки очекувања; град кој е “препознатливо непрепознатлив“, ефемерен како „сон за еден град“, застрашувачките илузии за „земја без граници“ кој праќа повик за претопување во ничиј пејзаж.
На оваа крстосница, невротските опсесии со поседување и акумулирање се соочуват со старата добра уметност на сонувањето. Колкав квантум храброст е потребен за да се погледнеме во ова архитектонско огледало? Која е дозата на волјева моќ потребна за некој на себе да ја земе дислоцираната и ослободувачка диспозиција на глобален номад/мигрант или на горд граѓанин на земјата која е сечија и ничија?
Колку е всушност наше она што го поседуваме? Проектот од себеиспитување не го поштедува ниту артитектот и мене самиот како еден од неговите автори. Дали под поимот „архитект“ се подразбира општествено изолирана фигура инсулирана во квалитетот и естетиката на живеењето или станува збор за сожител кој има јавна и приватна одговорност која налага отворање на посуштествени општествени прашања притоа нудејќи визии за нивна можна разрешница?
Нема коментари